W „Amadeuszu” podążamy za podstępną intrygą Antonia Salieriego, kapelmistrza na dworze cesarza Józefa II Habsburga, wymierzoną w Wolfganga Amadeusza Mozarta, genialnego kompozytora. Salieri nie może pogodzić się z własną artystyczną miernością, tym bardziej dotkliwą na tle olśniewającego talentu Mozarta. Zazdrości mu nie tylko muzycznego geniuszu, ale też młodzieńczej radości i dezynwoltury. Salieri nie pojmuje, dlaczego Mozart, ów chichoczący błazen opowiadający sprośne dowcipy, otrzymał od Boga tak wyjątkowy dar, czyniący jego dzieła nieśmiertelnymi. Podążamy za człowiekiem trawionym narastającą zawiścią wobec artysty i pałającego nienawiścią do Boga, któremu wyrzuca niesprawiedliwość i odtrącenie.
Skupiając się na niemalże partyturowym zapisie sztuki, twórcy przedstawiają przypowieść o zmaganiu się człowieka z losem, o tragedii kogoś, kto w zachwycie samym sobą i swoimi oczekiwaniami pokierował życie na tory zazdrości i nienawiści, w odwecie za własne niedoskonałości. Cała tragedia Salieriego to bluźniercze zmaganie się z Bogiem, który wybrał sobie na geniusza nie jego, a „tego Amadeusza”. Jednak tekst Shaffera to nie biografia Mozarta i nie tylko rozważania o losie artysty, ale przede wszystkim zachwyt nad muzyką geniusza, która przetrwała setki lat. Muzyka Mozarta będzie więc jednym z głównych bohaterów tej sztuki.